… یکی از مباحث مهم و زیر بنایی در این زمینه ، همان بحثی ست که کم و بیش هنوز در گوشه و کنار فضای نخبگان ما خلجان می کند و آن این که آیا میخواهیم جمهوری اسلامی ایران باشیم یا میخواهیم انقلاب اسلامی باشیم. اگر بناست انقلاب اسلامی باشیم. رسالت بزرگی بر دوش داریم. یعنی ما انقلاب اسلامی هستیم و میخواهیم این فرهنگ را در سطح منطقه و جهان اسلام نشر بدهیم و قاعدتا قدرت و ثروت خودمان را هم در سایه ی آن می بینیم و بر این مبنا هر مقدار انقلاب اسلامی بسط و گسترش پیدا کند ، به طور طبیعی بر قدرت و حتی ثروت ما افزوده خواهد شد. اما اگر میخواهیم جمهوری اسلامی ایران باشیم رسالت اولیه و اولویت ما جمهوری اسلامی ایران است. پس باید مسیر دیگری را بپیماییم و با اقتدار نظام جمهوری اسلامی ایران و تامین قدرت و ثروت است که به استحکام آن خواهیم رسید و هدف محوری ما هم حفظ این نظام خواهد بود. از این دیدگاه بسط انقلاب اسلامی نیز منوط به پیشرفت کشور و قدرت نظام و الگو سازی آن خواهد بود. در واقع انقلاب کردیم تا به جمهوری اسلامی برسیم و دیگر نباید به گذشته رجعت کنیم … البته در جنگ هست ساله فاضهای امنیتی و نظامی به ما تحمیل شد که ضرورت داشت ما مقاومت و ایستادگی کنیم . بعد از پایان جنگ هم غرب همچنان فشارش را بر ما ادامه داد تا ما هم وادار به عکس العمل شویم و فضای امنیتی کشور ادامه یابد. آیا در شرایط فعلی ما نباید بنشینیم و تلاش کنیم تا به اتفاق نظر برسیم؟ آیا ما نباید ببینیم که در چه مقطعی باید ثروت ملی را به عنوان اولویت مد نظر قرار دهیم؟ (منبع)

در متن بالا به خوبی روشن بود که از دیدگاه جناب آقای دکتر روحانی باید کشور از فضای امنیتی خارج شود و این مهم تنها با در اولویت قرار دادن جمهوری اسلامی و نه انقلاب اسلامی محقق خواهد شد. ایشان معتقدند که تمرکز بر روی صدور انقلاب اسلامی و تقویت انقلاب اسلامی موجب هزینه زایی اقتصادی میگردد پس باید ثروت ملی و جمهوری اسلامی را مد نظر قرار داد.

این نگاه نگاهی ست که اکثریت جناح اصلاح طلب و کارگزارانی ها دارند ، در این نگاه انقلاب اسلامی در اولویت نیست و نباید برای آن هزینه داد ، از دید این جریان انقلاب تمام شده و باید از این پس به فکر جمهوری اسلامی بود. نکته ای که حائز اهمیت است این است که اساسا این دیدگاه با دیدگاه آرمانی امام راحل و انقلاب اسلامی در تضاد است . ما انقلاب نکردیم که به جمهوری اسلامی بسنده کنیم ، اگر این طور بود به رهبری عزیز رهبر انقلاب نمی گفتیم و وی را رهبر جمهوری اسلامی می خواندیم . سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایجاد نمی کردیم و به ارتش اکتفا میکردیم. انقلاب ما تنها با ظهور حجت بن الحسن العسگری خاتمه می یابد نه با تشکیل جمهوری اسلامی. آرمان امام راحل این نبود که انقلابش منتج به جمهوری اسلامی شود و سپس مانند دیگر کشور ها به زندگی عادی پرداخته گردد. این دیدگاه یک دیدگاه لیبرالیستی-تکنوکراتیستی است که معتقد است انقلاب کردیم ، دیگر بس است انقلابی گری ، دیگر نباید برای انقلابی گری مان هزینه پرداخت کنیم! نباید با ادامه ی این روند انقلابی گری موجب امنیتی شدن فضای ایران در نگاه غرب بشویم! باید الویت مان از این پس تقویت جمهوری اسلامی باشد و برای افزایش ثروت ملی تلاش کنیم.

همین دیدگاه در انعقاد توافق هسته ای موسوم به برجام بسیار تاثیر گذار بود چرا که دید کلی تیم مذاکره کننده که متأسی از دیدگاه رئیس جمهور است انقلاب اسلامی را مد نظر ندارد و تنها به جمهوری اسلامی می اندیشد. از این منظر نباید انتظار داشت که در برجام به خطوط قرمزی که مرتبط با انقلاب اسلامی ست توجه شده باشد.

وقتی میگوییم انقلاب اسلامی منظورمان تقویت مقاومت منطقه در لبنان ، سوریه ، فلسطین ، عراق و یمن است. وقتی می گوییم انقلاب اسلامی منظورمان تسلیح حزب الله و حماس می باشد ، وقتی می گوییم انقلاب اسلامی یعنی مبارزه و مقابله با صهیونیزم و رژیم نا مشروع و نا مقبول صهیونیستی مد نظرمان است ، انقلاب اسلامی یعنی دفاع از مظلوم و ستیز با ظالم ، حمایت از مستضعف و تقابل با مستکبر . آری جریان حاکم بر دولت موارد مذکور را عامل هزینه زایی برای نظام می داند و معتقد است که نباید به خاطر آنان هزینه ی اقتصادی  داد.

برای اینکه متوجه شویم مذاکره کنندگان در توافق هسته ای برخی از اقتضائات انقلاب اسلامی را مد نظر قرار نداده اند خوب است به یکی از بند های قطعنامه اشاره کنیم که به موجب آن ایران مجاز نیست به مقاومت منطقه کمک تسلیحاتی داشته باشد :

ـ کلیه دولت ها تدابیر لازم را اتخاذ خواهند کرد تا ۵ سال بعد از روز قبول توافق ، به استثنای مواردی که شورای امنیت از قبل و به صورت مورد به مورد تصمیم دیگری اتخاذ کرده باشد ، مانع از عرضه ، فروش یا انتقال تسلیحات یا تجهیزات مرتبط از مبداء ایران ، توسط اتباع یا کشتی ها و هواپیما های تحت پرچم خود شوند ، فارغ از اینکه مبداء آنها قلمرو ایران باشد یا خیر . ( ماده ۶ پیوست ب قطعنامه ۲۲۳۱ )

طبق ماده بالا اگر ایران برای مقاومت فلسطین یا حزب الله یا سوریه بخواهد حتی یک فشنگ یا یک جعبه مهمات ارسال کند ، یا به نیروهایی که در عراق با داعش می جنگند ، اسلحه بدهد ، به معنای نقض توافق خواهد بود و تحریم ها فوراً برخواهند گشت. پذیرفتن این محدودیت از سوی دولت جمهوری اسلامی در تضاد آشکار با اهداف انقلاب اسلامی ست که یکی از آناه حمایت از مقاومت منطقه است ، مقاومتی که دشمن خونریز را در بیرون مرز های ایران نگه داشته و تا کنون موجب امنیت و ثبات کشور شده است. در واقع قبول محدودیت در این باره مساوی ست با قبول خدشه دار شدن امنیت ملی.

البته پیش از این نیز غرب به بهانه های واهی در صدد فشار و تضعیف انقلاب اسلامی بوده است ، فشار و تحریم به بهانه ی حمایت از تروریسم که منظور همان حمایت از مقاومت منطقه (حزب الله و حماس) است ، فشار به خاطر مداخله در امور دیگر کشور ها که کذب محض است و این بهانه بدان دلیل مطرح شده که انقلاب های منطقه به تأسی از انقلاب اسلامی ایران شکل می گیرد. بهانه ی یهود ستیزی که این نیز دروغی آشکار است و به دلیل تقابل جمهوری اسلامی با رژیم کودک کش اسرائیل مطرح شده است و … که مطمئنا در دوران پسا برجام به این دلایل نیز فشار هایشان را مضاعف می کنند تا باز هم انقلاب اسلامی را در منگنه و محدودیت قرار دهند.

از این دیدگاه برجام و توافق هسته ای بستر مناسبی برای مهار انقلاب اسلامی است ، بستری که علاوه بر مهار ، موضوع نفوذ و تغییر رفتار ، رویکرد و ساختار سیاسی ایران را نیز مد نظر دارد . در واقع مهار انقلاب اسلامی یعنی تغییر رویکرد و به طبع آن ساختار سیاسی ایران . یعنی دیگر جمهوری اسلامی از مقاومت دفاع نکند ، با اسرائیل مخاصمه نداشته باشد ، حامی مظلوم نباشد و در یک کلام اسلام ظلم ستیز محمدی را از الگوی حکومتی اش کنار بگذارد و این چیزی ست که امریکایی ها بدان می اندیشند و این خود نفوذ سیاسی ست. مفاد برجام و قطعنامه دست و پای انقلاب اسلامی در منطقه را خواهد بست و به عرض پوزش نهایتا انقلاب اسلامی را به قربانگاه خواهد برد و آن را فدای جمهوری اسلامی خواهد کرد چرا که غرب با جمهوری اسلامی ایران به ما هو جمهوری اسلامی مشکلی ندارد و آنچه ایجاد مشکل می کند انقلاب اسلامی ست. ایدئولوژی که از دو سو مورد هجوم است یکی از داخل توسط مدعیان اصلاحات و کارگزارانی ها که آن را موجب هزینه زایی می دانند و یکی از سمت خارج مرز ها و دشمنان ایران که آن را مخل منافع سیاسی شان میدانند.

این نکته قابل توجه است که نظام جمهوری اسلامی ایران نظامی با تکیه بر اسلام ظلم ستیز یا به تعبیر امام راحل اسلام ناب محمدی(ص) است و انقلاب اسلامی روح جمهوری اسلامی تا زمان ظهور می باشد و دفاع از مظلومین جهان در ذات انقلاب اسلامی ست و در مقابل نظام سیاسی غرب مبتنی بر استعمار و استکبار است و در ذات این نظام خوی استکبار و استعماری نهادینه شده ، بنابراین این دو نظام ماهیتشان در تعارض و تقابل است و این دو هیچ گاه به مصالحه نمی رسند مگر آنکه یک طرفین از اصولش عقب نشینی کند و بیایید دعا کنیم که طرف ایرانی این اصول را نادیده نگرفته باشد ، هر چند که اسناد چیز دیگری را می گویند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: